Մանկավարժական կարևոր մոտեցումներից մեկը, այն հիմնականը, ըստ իս, որը հեղինակը ցանկանում է հասցնել ընթերցողին հետևյալն է՝ թույլ տալ, որ սովորողը, ինքնադրսևորվի, հնարավորություն ունենա բացահայտելու իր ներաշխարհը, իրերը երևույթները ընկալելու այնպես ինչպես ինքն է հասկանում, տեսնում, ընկալում, անկախ քո տեսակետից, ընկալումից, եթե անգամ դա այն չէ, ինչ դու ակնկալում էիր: Չպետք է սովորողին կաղապարել, պահանջել ավելին, այլ ընդհակառակը պետք է աստիճանաբար հասցնել սովորողին իր մտավոր կարողությունների առավելագույն դրսևորմանը: Սովորեցնենք հաղթահարել դժվարություններ, սովորեցնենք ընդունել դժվարությունները, ինչ-որ տեղ ձախողումները։ Բայց դրա հետ մեկտեղ սովորեցնենք սովորել ձախողումների միջոցով։ Եթե ինչ-որ բան չի ստացվել, շատ լավ, հասկանանք՝ ինչո՞ւ չի ստացվել, գտնենք լուծումը, միաիսն հասնենք լուծման և ոգևորենք սովորողին, որ իրեն վատ չզգա։ Սովորողն էլ գիտակցի, որ կարևոչը խնդրի լուծմանը հասնելն է, ոչ թե չստացվելը կամ դժվարանալը։ Սովոորղին դարձնել ինքնավստահ, եթե անգամ նա չի վստահոըմ իր ուժերին, դասավանդողը պետք է վստահի և իրեն էլ ապացուցի , որ կարող է։ Շարունակել կարդալ “Մանկական անհաջողությունների պատճառները: Ջոն Հոլթ”
Category: Ուսուցչի լաբորատորիա
Ուսումնառություն առանց ուսուցման։ Ջոն Դյուի
Հոդվածը ընթերցելիս վերհիշեցի Ջոն Հոլթի «Ուսումնառություն աշխարհում» հոդվածը։ Սկսկեցի զուգահեռներ տանել։ Ինձ համար առանձնացրի շատ կարևոր մտքեր, որոնք օգնում են նաև ճիշտ կողմնորոշվել սովորողների հետ աշխատաելիս։ Նախ սովորողների հետ պետք է աշխատել, համագործակցել։ Չպետք է լինել դաս տվողի, սովորեցնողի դերում, պետք է լինել այն ընկերը, ում օգնության կարիքը ունեն սովորելիս։ Ինչպես հոդվածում է նշվում․ «Ընկալենք այն պահը, երբ նա օգնության կարիք ունի, կենտրոնանանք դրա վրա արագ, հետո նրան մենակ թողնենք, որ փորձի»:
Առաջին հերթին թույլ տալ սովոորղին արտահայտելու իր կարողությունները, հմտությունները, վստահեցնել, որ իր մոտ կստացվի։ Եթե սովորողը օգնության կարիք ունի, կդիմի դասավանդողին։ Ուսուցիչն էլ պետք է ոգևորի, խրախուսի, սովորողին, պետք է սովորողին ասել, որ դժվարությունը գրեթե հաղթահարել էր, այն ինչ արեցիր իմ օգնությամբ աշխատանաքի չնչին մասն էր։ Սովորողները ավելի են ոգևորվում , երբ ազատ են լինում իրենց կարողություններն ու հմտություններն դրսևորելու հարցում։ Սիրում են ուսումնասիրել, փորձել, ինքնուրույն հասնել լուծմանը։ Մեծահասկաների օգնությամբ, նրանց հետ փորձել գտնել ցանկացած խնդրի լուծում։
Այս միտքը ինձ հիշեցրեց Ջոն Հոլթի «Ուսումնառություն աշխարհում» հոդվածի հետևյալ արտահայտությունը․ «Զգալ քո արժեքը մեծահասակների աշխարհում, աշխատավոր մարդկանց հետ կողք կողքի, կա՞ ավելի մեծ պարգև»: Շարունակել կարդալ “Ուսումնառություն առանց ուսուցման։ Ջոն Դյուի”
Ապրումակցային մանկավարժություն
Սովորողների հետ աշխատելիս ես միշտ փորձում եմ կարևորել այն ամենը, ինչը ինձ համար կարևոր էր , երբ ես էի սովորող։ Ինձ համար առաջնային է դասավանդող-սովորող համագործակցությունը։ Համագործակցել սովորողի հետ նշանակում է սովորեցնել և սովորել։ Այո՛, սովորել։ Սովորողները ոգևորվում են այն մտքից, որ կարող են իրենց ուսուցչին սովորեցնել, կիսվել մի նոր հմտությամբ։ Շարունակել կարդալ “Ապրումակցային մանկավարժություն”
«Ապրումակցային մանկավարժություն» շարքից
Երբևէ չեմ մտածել , հատուկ պատրաստվել , որ ուսումնական պարապմունքը լինի ծիծաղով, կյանքով լի։ Ծիծաղն ու ուրախությունը անկախ մեզանից մեր ուսւոմնական առօրյայի մի մասն են եղել, մեր պարապմունքները անհնար է պատկերացնել առանց այդ թեթևության , հատկապես, երբ աշխատում ես կրտսեր սովորողների հետ։ Իրենք պետք է ուրախությամբ վայելեն ամեն մի ժամը դպրոցում, լարված չլինեն։ Շատ կարևոր է հենց այդ տարիքից սովորեցնել երեխաներին ունենալ «առողջ» հումորի զգացում, կարողնաալ ծիծաղել և ծիծաղեցնել։ Շատ կարևոր է, երբ դասավանդողը ոչ միայն կատակներ է անում, այլև փորձում է այնպիսի իրավիճակներ ստեղծել , երբ սովորողները կարողնան ծիծաղել, կատակել ուսուցչի հետ։ Շարունակել կարդալ “«Ապրումակցային մանկավարժություն» շարքից”
Դիտարկում
Կարծում եմ , որ ատեստավորումը չի կարող հիմք դառնալ ուսուցչի կարողությունները և հմտությունները բացահայտելու գործում: Այն կրում է ձևական բնույթ:
Ատեստավորման միջոցով գուցե բացահայտվում է ուսուցչի ակադեմիական գիտելիքնեը, բայց չի երևում նրա աշխատասիրությունը, մանկավարժական մոտեցումները, մեթոդը։ Պետք է նշել, որ վերոնշյալ հատկանիշները պակաս կարևոր չեն: Ատեստավորման փոխարեն կարելի է այնպիսի հարթակներ ստեղծել, որտեղ ուսուցիչը էլ ավելի կբարելավի իր մասնագիտական որակները:
Ակուտագավա Րյունոսկե | Ռաշյոմոն
Երեկո էր: Մի ծառա Ռաշյոմոնի դարպասի ներքևում սպասում էր անձրևի դադարելուն:
Լայն դարպասի ներքևում բացի այս տղամարդուց ոչ ոք չկար: Միայն կարմիր ներկը տեղ-տեղ պոկված մեծ սյունի վրա մի ծղրիդ էր նստած: Քանի որ Ռաշյոմոնը Սուջյակու մեծ փողոցում էր, հավանաբար, նրանից բացի այստեղ անձրևից կպաշտպանվեին իչիմեգասա և մոմիեբոշի [1] կրող ևս մի քանի հոգի: Սակայն նրանից բացի ոչ ոք չկար:
Բանն այն է, որ այս երկու-երեք տարիների ընթացքում Կիոտոյում շարունակվում էին աղետները՝ երկրաշարժ, պտտահողմ, հրդեհ, սով: Եվ զարմանալի չէ, որ մայրաքաղաքը ամայացել էր: Ըստ հին տարեգրությունների՝ բանը հասել էր նրան, որ ջարդում էին բուդդաների արձանները և այլ սրբազան իրեր, և ոսկեջրված, արծաթաջրված այդ փայտերը շարելով փողոցում՝ վաճառում էին որպես վառելանյութ: Եվ քանզի մայրաքաղաքն այս վիճակում էր, Ռաշյոմոնի վերանորոգման մասին ոչ ոք չէր էլ մտածում: Ավիրվածությունից օգտվելով՝ այստեղ էին ապրում աղվեսներն ու ջրարջերը: Ապրում էին գողերը: Ի վերջո, որ այստեղ սկսեցին բերել և գցել անտեր մեռելներին: Երբ մթնում էր, այստեղ այնքան սարսափազդու էր լինում, որ ոչ ոք դարպասի մոտ ոտքը չէր դնում: Շարունակել կարդալ “Ակուտագավա Րյունոսկե | Ռաշյոմոն”
Scratch դասընթաց
«Ուսումնառություն աշխարհում»․ Ջոն Հոլթ
« Ուսումնառություն աշխարհում» Ջոն Հոլթ
Այն, ինչ պետք է երեխաներին, նոր և ավելի լավ ուսումնական ծրագիրը չէ, այլ իրական աշխարհի ավելի ու ավելի հասանելիությունը. շատ ժամանակ և տարածք`իրենց փորձի մասին մտածելու, երևակայություն և խաղ՝ դրանք իմաստավորելու համար, և խորհուրդներ, ճանապարհային քարտեզներ, ուղեցույցներ, որպեսզի ավելի հեշտացնենք իրենց ցանկացած վայրը գնալը (ոչ թե այնտեղ, որտեղ կարծում ենք, որ պետք է գնան), և գտնեն այն, ինչ ուզում են գտնել: Մենք պետք է շատ սովորենք, թե ինչպես դարձնենք այն ավելի հասանելի նրանց համար, և այն ուսումնասիրելու ճանապարհին ինչպես նրանց ավելի շատ ազատություն ու հմտություն տանք: Շարունակել կարդալ “«Ուսումնառություն աշխարհում»․ Ջոն Հոլթ”
Երգը պատերազմի Դինո Բուցատի
Արքան հսկայական, պողպատե ու ալմաստե գրասեղանից կտրեց հայացքն ու ականջ դրեց:
-Գրո ՛ղը տանի, այս ի՞նչ են երգում իմ զինվորները, -հարցրեց նա:
Պալատի մոտով, Թագադրության հրապարակի վրա, իսկապես զորքեր էին անցնում` ուղղվելով դեպի սահման, անցնում էին՝ գումարտակը գումարտակի ետևից, ու քայլելով՝ զինվորները երգում էին: Նրանց կյանքը թեթև էր, որովհետև թշնամին արդեն փախուստի էր դիմել, ու այնտեղ` հեռավոր երկրում, նրանց մնում էր լոկ վերցնել հաղթանակի դափնեպսակներն ու փառքով վերադառնալ: Դրա համար էլ արքան ևս, իրեն հիանալի էր զգում ու լի էր վստահությամբ սեփական ուժերի հանդեպ: Էլի մի քիչ, ու ողջ աշխարհը պիտի հպատակվեր իրեն: Շարունակել կարդալ “Երգը պատերազմի Դինո Բուցատի”
Դանիել Պենակ «Մարմնավորել»-ի ներկա ժամանակը
III. Դան կամ «Մարմնավորել»-ի ներկա ժամանակաձևը
Ես դա երբեք չեմ կարողանա
1
– Պարո՛ն, ես դա երբեք չեմ կարողանա, ու վերջ։
– Ի՞նչը:
– Չեմ կարողանա։
– Իսկ դու ի՞նչ ես ուզում կարողանալ:
– Ոչինչ: Ոչ մի բան էլ չեմ ուզում:
– Ուրեմն՝ ինչի՞ց ես վախենում:
– Դե, ես դա չէի ուզում ասել:
– Ի՞նչ ես ուզում ասել:
– Այն, որ ոչինչ չեմ կարողանում, ու վերջ:
– Գրի՛ր գրատախտակի վրա մեզ համար. «Ես դա երբեք չեմ կարողանա»:
Մարգարիտ Հովնանյան 